هیچکس نیست که راهی کربلا نباشد،
مگر نه این است که کربلا قیامت است و ما راهیان قیامت!!!
ترس ما از مرگ،
همان فاصله ماست تا کربلا
و فاصله ی ما از کربلا همان دوری ما از شهادت است!!!
اگر کربلا میروی، دلت را ببر و اگر باز میگردی، نیاور!!!!
قال الحسین فی یوم العاشورا
هل من ناصر ینصرنی ...
ﺩﻝ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ، ﻫﻮﺍﯼ ﺣﺮﻣﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ...
ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺗﺴﺒﯿﺢ،
ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻧﺞ ﺣﺮﻣﺖ ...
ﺑﺸﻤﺎﺭﻡ ﯾﮏ ﯾﮏ ...
ﻭ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ...
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻟﺨﺴﺘﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ جگرم...
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﯽ ﻻﯾﻖ ﻭ ﺁﺷﻔﺘﻪ سرم...
ﺩﻝ ﻣﻦ! ﯾﮏ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺧﺪﺍ می خوﺍﻫﺪ ...
ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﻡ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺣﺮﻡ...
ﺩﻭ ﺭﮐﻌﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ آقا...
ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ...
ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺿﺮﯾﺢ ...
ﮔﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﻭﺟﻮﺩ...
ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ، ﺟﺎﺭﯼ بکنم ...
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﻣﻦ ﺣﺮﻣﺖ...
دلم آرام بگیرد..
«معبر» روایت تازه و متفاوتی از پیاده روی اربعین حسینی است، از نگاه هشت سال دفاع مقدس و از زاویه‌ای تازه، که منجر به کشف پیوند عمیقی میان این دو حادثه بزرگ در قرن اخیر شده است.
در شیوۀ متفاوتی که کارگردان برای روایت این مستند انتخاب کرده، ظرفیت جدیدی برای بیان بسیاری از ناگفته‌ها درباره «بزرگترین اجتماع جهان» و «حماسۀ بزرگ دفاع مقدس» پدید آمده و نمای جدیدی از هر دو حادثه خلق می‌شود تا مخاطب را به درک لایه های عمیق‌تری از هر دو حادثه برساند.
از جملۀ دیگر جذابیت‌های این مستند:
تیزر معبر(مدت زمان: 1 دقیقه 30 ثانیه):
و اینگونه که مشخص است ، امسال هم اربعین کربلا راهمان نداند ...
خداوند ببخش آن گناهیانی که کردیم و راه کربلا رفتن را از یادمان برد و دیده هامان نا بینا شد.
منتظر اذن رهبریم تا بار دیگر جهانیان شاهد دستانی باشند که خود گره بر پوتین جوانانشان می زنند. خود لباس رزم بر تن پاره های تنشان می پوشانند که تداعی گر این نکته که اشک بر حسین ، رشک از دلشان ربوده است. و بنمایانند وجهی از دیگر از سند مظلومیت مولایشان و فرزندان طاهرش.
ای دنیا .... تو که با همه زیبایهایت ، با همه دلخوشی هایت ، تمام قد و با تمام قوا کمر به فریفتن همگان بسته ای ، چه شده است که تا نام حسین از لسان یکی از مسافرانت می شنوی ، رعشه بر اندام سالکانت می افتد که گویی تمام آمالشان همه و همه به یکباره ، نیست شده است.
ای دنیا ...همین جا و از همین معبر (دیار مولای غریبمان رضا(ع)) به تو و همه ی محبین و سالکینت می گوییم ، خود را آماده کن و تمام ادوات و متعلقاتت را بسیج کن ، چرا که مولایمان مهدی در راه است .
خودت را اماده کن که چراکه دیگر نمی گذاریم عاشورایی بیاید که تو دوباره کربلا را رقم بزنی.
این متن برداشتی آزاد از نشریه بیرق بود که یه سری دستکاریهایی روی متن اصلیش دادم.
هرچند هدف اولیه خودم نامه به حضرت زهرا بود ولی با مشورت حاج آقا راجی (پیش نماز مسجد دانشگاهمون) براین شد که نذاریم .آخه ترسیدم که یه وقت شبه ساز باشه .
به هر حال این متن یه جورایی اولین تجربه های طنز نویسیمه که امیدوارم بتونم اون چیزی که میخواستم رو برسونم.
لطفا بی خبرم نذارین .ممنون
آقا جان سلام! راستش خیلی وقت بود که میخواستم چند کلمه خودمانی با شما درد و دل کنم. نمی‌دانم! شاید هرکس دیگر غیر از شما بود، از کلمه‌ی درد و دل استفاده نمی‌کردم. شاید صراحتا می‌گفتم می‌خواهم چند خط انتقاد کنم، گله کنم یا یک چیزی توی همین مایه‌ها! اما خب چه کنم که احترام شما خیلی واجب است و الان هم که دارم این حرف‌ها را می‌زنم دست و پایم می‌لرزد و قلبم دارد از جا کنده می‌شود.
قبلش البته باید این نکته را بگویم که بنده خودم از ارادتمندان شما هستم و همین مراسم عزاداری دهه‌ی اول محرم، که همه ساله توی وزارت‌خانه برگزار می‌شود به همت من بوده و خودتان هم که حتما شاهد بوده‌اید که چقدر تلاش می‌کنم تا این مراسم با مشارکت هرچه بیشتر کارکنان وزارت برگزار شود.
منظور اینکه یک وقت خدایی نکرده از حرف‌هایی که می‌خواهم بزنم سوءتفاهم پیش نیاید!!
می‌دانید آقا جان؟! چند وقت است دارم به این فکر می‌کنم که آیا نمی‌شد جوری عمل کرد که در عاشورای سال 61 هجری آن فاجعه‌ی بزرگ پیش نیاید؟! واقعا نمی‌شد؟!
با کمال معذرت و با همه‌ی احترامی که برای شما قائلم باید بگویم که در این ماجرا دو طرف افراط کردند!! به نظر من اگر کمی تدبیر و عقلانیت به خرج داده می‌شد این فاجعه پیش نمی‌آمد! به نظر من، ما مصالح جبهه‌ی قلیل و ضعیف حسینی را نادیده گرفتیم و با دست خودمان بهترین نیروهای ایمانی و ارزشیِ زمانه را به مسلخ بردیم!
ما امروز در حرفه‌ی خودمان اصطلاحی داریم با عنوان «رایزنیِ دیپلماتیک» یا مثلا سیاست « لبخند دوای همه دردها»! من هر چه فکر می‌کنم می‌بینم با رایزنی‌های دیپلماتیک می‌شد جلو این فاجعه را گرفت! شوخی که نیست! سرِ پسر پیغمبر خدا و بهترین اعوان و انصارش بر نیزه‌ی جفا رفت و اهل بیت مظلوم و زن و بچه‌ی معصومش، چهل روز آواره‌ی سفر اسارت شدند آن هم با آن اوصافی که می‌دانید و می‌دانیم! آیا این هزینه‌ی کمی بود؟! آیا ارزش نداشت برای جلوگیری از این هزینه‌ی گزاف، کمی با طرف مقابل راه می‌آمدیم و اینقدر روی موضع خودمان پافشاری نمی‌کردیم؟!
فدایتان شوم؛ لطفا احساسی برخورد نکنید! بیایید کمی منطقی باشیم!!
یک طرف یک لشگر سی هزار نفری با پیشرفته‌ترین تجهیزات نظامی و با ثروت انبوه و امکانات مادی فراوان و یک طرف دیگر هفتاد و دو نفر. فقط هفتاد و دو نفر. عقل چه حکم می‌کند؟! نه! واقعا عقل چه حکم می‌کند غیر از رایزنی و تعامل؟!
بالاخره آدم هرقدر هم که پلید باشد دیگر از شیطان که بدتر نیست! هست؟! شمر و عمر سعد خیلی که بد بودند، نهایتا شیطان بودند! خب؛ ما الان در کشور خودمان داریم این مسیر را تجربه می‌کنیم. داریم با شیطان مذاکره می‌کنیم. آن هم شیطان بزرگ! البته حواسمان خیلی جمع است که یک وقت کلاه سرمان نرود! گفته‌ایم مذاکره باید برد- برد باشد. یعنی هم ما که در جبهه‌ی حق هستیم سود کنیم و هم شیطان!!
خب آیا بهتر نبود همین مدل در کربلا هم پیاده می‌شد و ما نیروهای ارزشمند و بی‌نظیر جبهه‌ی حسینی را به این راحتی از دست نمی‌دادیم و به موازات آن، مخفیانه به کادرسازی و یارگیری و تربیت نیروی مضاعف می‌پرداختیم تا احیانا اگر خدایی نکرده یک روز ضرورت اقدام نظامی هم پیش آمد، با عِده و عُده‌ی کافی و از موضع قدرت وارد عرصه‌ی نبرد می‌شدیم؟!
مثلا خودِ شما آقا جان! من شنیده‌ام شب عاشورا برایتان امان‌نامه آورده‌اند. خب این یعنی یک فرصت بسیار عالی! در دیپلماسی، ما به این جور اقدامات از طرف دشمن اصطلاحا می‌گوییم «چراغ سبز»! شاید می‌شد به بهانه‌ی این اقدام جلسه‌ای ترتیب داده شود، چانه زنی شود، بده بستانی انجام شود! ولی شما به راحتی این فرصت را از دست دادید و با یک ادبیاتِ تند، امان‌نامه را رد کردید!خوب چه اشکالی داشت مثل ما می رفتید به ژنو نماینده های آنها با لبخند مذاکره می کردید ؟! اگر درست حساب کرده باشم ( عمر سعد + ابن زیاد + شمر+آل ابی‌سفیان+آل مروان و ابن مرجانه ) که می شوند 5+1 دقیقا مثل ما .
ببینید آقا جان! من نمی‌گویم که شما باید امان دشمن را می‌پذیرفتید و حسین را رها می‌کردید. زبانم لال... خاک بر دهانم...
حرف من این است که آوردن این امان‌نامه می‌توانست یک فرصت باشد برای رایزنی و مذاکره حداقل برای رفع تحریم آب! نه به صورت یک مرتبه ، و به طور مشابه با ما به صورت ذره ذره در طول 6 ماه ، این جوری علی اصغر هم بزرگتر شده بود .
بگذریم اصلا...
حرف در این باره زیاد است.
راستی آقا جان باز هم بگویم این حرف‌ها همه‌اش از سر دلسوزی بود ها! وگرنه من شما را بی‌نهایت دوست دارم! و اینکه اصلا اول قرار بود تا این نامه را اول به پدرتان بنویسم ولی دیدم که فعلا شرایط نیست اول برای شما نوشتم .
مخلص شما: دیپلمات
