هر کسی که ازدواج می کند نیاز به کارت دعوت عروسی دارد؛ کارت‌هایی که قالب‌شان فراتر از کارت‌های مقوایی نمی‌رود و استفاده‌شان نیز بیشتر از یک بار دیدن و خواندن نیست.
ارزان‌ترین کارت دعوت‌ها در پاساژها و بازار تهران بدون پاکت، هر عدد ۵۰۰ تومان است که این رقم گاهی تا هر عدد ۲۰ هزار تومان نیز بالا می‌رود.
توضیح بیشتر در ادامه مطلب ...
***
فرهنگ عمومی باید به مردم امید و انرژی بدهد، تحریک به خیر کند، نه اینکه… .
کارت‌های دعوت عروسی نیز یکی از اعضای خانواده بزرگ کالاها و محصولات فرهنگ عمومی است که متأسفانه وجه تمایز این محصول در رویکردهای بومی، دینی و انقلابی با رویکردهای رقیب قابل تشخیص نیست. یعنی همه افراد در انتخاب و مصرف این کالاها محصور در قالب‌ها و کارکردهای محدود و بدون خلاقیت‌اند.
***
متأسفانه این روزها وقتی جوانی می‌خواهد ازدواج کند فوراً دور و بری‌ها و اطرافیان، تشریفات غیر ضروری زندگی‌های معمول را برایش مثال می‌زنند؛ زندگی‌هایی که توسط رسانه‌های ما، افسرده و ناامید از یاری خدا شده‌اند؛ و به کلی از یادشان رفته است زندگی‌های ساده و آرام پدر و مادرهای ما را.
البته در مقابل عده‌ای که از ترس مسکن ازدواج نمی‌کنند یا جماعتی که سازوکار ازدواج های ساده و آسان سال‌های نزدیک را فراموش کرده‌اند و یا گروهی که در کار خیر و کمک به دیگران نه خلاق‌اند و نه دوراندیش، کسان زیادی نیز هستند که هم ساده و آسان زندگی می‌کنند، هم توکل‌شان به خدا و وعده‌هایی است که او در کتابش به مؤمنان داده. عده زیادی هم هستند که در خیر رساندن و پراکندن امید از هم سبقت می‌گیرند. اما دریغا که این عده زیاد در رسانه و فرهنگ عمومی ما دیده نمی‌شوند، رسانه‌ای نمی‌شوند و طبعاً تکثیر و توزیع نمی‌شوند… و اینچنین می‌شود که شمار زیادی از فضایل و امیدواری‌ها مغلوب یاس و ناامیدی عده‌ای قلیل می‌شود.
***
در جشنواره مردمی فیلم عمار که رسالتش ضریب دادن به آثار با مضمون امید، پیشرفت و ایمان مردم است، فیلم‌های مستند زیادی درباره امید به زندگی، توکل، نشاط و مضامینی از این دست نمایش داده شده است. مثلاً «شهر نفس می‌کشد» (یا: کاشانه) روایت زندگی فرد خیّری است که ۹ واحد آپارتمان خود را به مدت یک سال رایگان به زوج‌های جوان می‌دهد تا زندگی‌شان در این مدت قوام و دوامی پیدا کند.
«به همین سادگی» هم نام مستند دیگری است که قصه ازدواج ساده دو دانشجوی دانشگاه تهران را روایت می‌کند؛ ازدواجی آسانِ آسان، ساده ساده و بی‌دردسر و بی‌غصه.
مستند دیگری با عنوان «به رنگ زندگی» حکایت زندگی یک طلبه است که در سن ۱۵-۱۶ سالگی ازدواج کرده و الان که ۳۴ ساله است ، ۸ فرزند دارد. این مستند هم تصویری از یک زندگی به شدت شاداب و با ایمان را روایت می‌کند.
بگذار قصه واقعی مستند «میرکریم» را بگویم:
زنی بیماری سل می‌گیرد، شوهرش با او برای درمان به تهران می‌آید ولی او را با تنها فرزند خردسالش رها می‌کند و به شهر خودش برمی‌گردد و در بازگشت فوراً ازدواج می‌کند. پس از مدتی زن بیمار هم که بیماریش خوب نشده، سرگردان و دست خالی به شهرش بازمی‌گردد و ناگزیر از دست نیاز به دیگران، در یک نانوایی، حکایت بیماری و ترک همسرش را می گوید تا بلکه کمکی بگیرد. شاگرد نانوا هم غیرتش از کمک خواستن زن به جوش می‌آید و پیش خود می‌گوید حالا که زنی جوان اینگونه خودش را شکسته من هم جوانیم را زیر پا می‌گذارم و او را به همسری می‌گیرم. در حالی که زن سل دارد ولی مرد سل نمی‌گیرد. چند سالی می‌گذرد تا زن اصلاً خوب می‌شود. تا اینکه حاصل این ازدواج پسری می‌شود بزرگ و رشید که در جنگ شهید می‌شود. حالا این زن و مرد کنار همدیگر پیرزن و پیرمردی شده‌اند.
… چقدر از این زندگی‌ها کنار ما زیاد است ولی در فرهنگ عمومی و رسانه‌ای ما نمایش داده نمی‌شود.
***
راستش را بخواهید قضیه ما هم به همین سادگی شروع شد؛ سه مستند «کاشانه»، «به همین سادگی» و «به رنگ زندگی» را در یک DVD کنار هم گذاشتیم و محتوای دعوت‌نامه عروسی‌مان را روی آن چاپ زدیم. این شد کارت دعوت شیک، خلاقانه و عماری مراسم ازدواج‌مان! تازه، هزینه هر DVD هم با هزینه کمترین کارت دعوت‌های مرسوم بازار برابر شد.
حالا جالب اینکه تقریبا همه فامیل جزء به جزء فیلم‌ها را دیده بودند و در مراسم عروسی نشسته بودند به گپ زدن راجع به فیلم ها و آن زندگی‌ها را برای همدیگر تحلیل می‌کردند و نسبت خودشان را با آن نوع زندگی می سنجیدند.
خلاصه اگر سینما و تلویزیون نمی توانند و یا نمی خواهند به وظیفه خودشان که تکثیر خوبی ها است عمل کنند خودمان آستین بالا می زنیم. ۱۰۰ خانواده هم خودش برای خود شبکه‌ای خانگی است.
به نقل از عمارنامه
محسن
