مردى خدمت پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم آمد و عرض کرد :
اى رسول خدا ! گناهانم زیاد شده و اعمالم سست و اندک گشته است .
رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلّم فرمود :
زیاد سجده کن ؛ زیرا ، همچنان که باد برگ درختان را فرو مى ریزاند ، سجده گناهان را مى ریزاند .
آیت الله بهجت :
از ما، عمل چندانی نخواسته اند! مهم تر از عمل کردن، "عمل نکردن" است! تقوا یعنی "عمل گناه را مرتکب نشدن!
همه میپرسند چه کار کنیم؟ من میگویم: بگویید چه کار نکنیم؟ و پاسخ اینست:
گــــــــنــــــــــــاه نــــکــنــیــد.
شاه کلید اصلی رابطه با خدا " گــنــاه نــکــردن " است...
این پست را بعد از اینکه این مطالب رو خوندین بخونین ....
خدایا؛
صفحه شناسنامه‌ام را این‌گونه می‌خواهم.
آرزویش برای من گنهکار که عیب نیست...
هست؟
راه آسمان که بسته نیست...
هست؟
با تو‌ام ای من...
راه آسمانت را پیدا کن.
شاید؛
جایی همین نزدیکی...
اصلا ، ای من آلوده تو را چه به حسینی شدن ....
بازهم ، همانند هزاران تکرار گذشته .... برای حسینی شده باید از تو گذشت ای من ...
الهم الرزقنا توفیق الشهاده فی امر ظهور مولانا المهدی(عج) و توفیق الشفاعة الزهرا (س) فی یوم الحساب
و به راستی بهشتی شدن و هم نشین مولایمان حسین ، شدن چه آسان است ؛
تنها خرجش چند کلیک (جنابان فارسی دان به فکر یک لغت معادلش باشید لطفا ...) است .
با آن می توانی فتنه ها را برملا کنی ، حیدر ها را تنها و غریب نگذاری و ندای حسین ها را نیز لبیک گویی.
کلا آسان است آسمانی شدن اما ...
اما جهنمی شدن و هم کلام یزیدیان و ملحدان شدن ، از آن خیلی آسان تر است....
خداوندا .... اگر مولایمان علی می گفت "قو علی خدمتک علی جوارحی ... " ما هم به پیروی از او می گوییم که "بارالها .... نشود کاری کنم که تو از نظاره کردنش ناخرسند گردی و با اندامی که تو بهشان متنعممان کرده ای گناهی کنیم هرچند کلیکی ... خودت کاری کن که خرسندت کنیم همانند حسین در کربلا .... "
اصلا چرا اینقدر تکلف ......
خدایا حسینیمان کن ... از همین الآن
بعضـــے ها وقتــــی مـی رونــــد آن قَدر {سبک} بارنــــد
ڪه آدم بهشان {غبطـــــه} مـی خورَد ..
دَر وصیــــت نامـــه اش نوشته بـــود :
" فقط هَفـــت تا نَماز غُفیلـــــه ام قضا شُده ؛ لطفـــــاً برایم بخوانیــــد! "
خاطره ای از شهید مسعود گنجی آبادی
و برای کربلایی شدن باید از مرز خویشتن گذشت ...
خدایا!
شرمنده که گنده تر از دهانم حرف می زنم
اما ...
من ...
دلم شهادت می خواهد ...
مُردن را که همه بلدند
من دلم از این تابوت ها می خواهد
از همین ها که بوی عشق می دهد
من دلم گنده تر از اعمالم از تو می خواهد ...
کاش طوری زندگی کنم که لایق باشم
اما با این اعمال...
بعید می دانم ...
اما می دانم ...
تو بزرگی ...
ایمان دارم ...
الهم الرزقنا توفیق الشهاده فی امر ظهور مولانا المهدی(عج) و توفیق الشفاعة الزهرا (س) فی یوم الحساب
دستــم کـــه جــــایـی نـمــی رســـد؛
دلــــــم بــه دامـــــانـتــــ !
فـــکــری بـــه حـــالـم کـــن خــــــــدا . . .
عــازمم ..
به سفـــری...
از خـــودم تــا به خـــودم...
الهم الرزقنا توفیق الشهاده فی امر ظهور مولانا المهدی(عج)
و توفیق الشفاعة الزهرا (س) فی یوم الحساب
ماه رمضون و تابستون و روزه داری زیر کولر !!! بعدشم بیای و بگی پس چرا امام زمان نمیاد ، ما که این همه داریم می سختیتم (سختی می کشیم) و جن و ملک در حصرت حرکت بسیار مومنانه ماهستن و دیگه کم کم باید جبرئیل نازل بشه و بگه دمت گرم فلانی !
. صبح که قربونش برم به جز راننده های تاکسی و نانوایی سر کوچه (جهت رفاه حال روزه خواران عزیز) فکر نمکنم کسی بیدار باشه ؛ آخه خوابمون عبادته دیگه ما هم که چون نمیخوایم فضیلت خواب ماه رمضون رو از دست بدیم ، از همون اول شروع میکنیم به عبادت .
بعد از اینکه بعلت فشارهای داخلی مجبور به ترک تشک و بالین ملطف میشیم (خداکنه گرفته باشین علتش رو ) تقریبا ساعت و روز حول و حواشیه ظهر رو نشون میدن.
بعدش هم ماییم و دل ضعفه و تازه انقولت میاریم که "مردم عجب روزه خورایی شدنا . انگار نه انگار " .
هیچی دیگه مفید و سرجمع یه چن دقیقه ای بشه کار کردنمون .آخه یکی نیست بگه همین جوریش مملکتمون تو وقت اضافست با این ساعت کاری بسیار بالا (20 دقیقه در روز) و وقتی که ماه رمضون که میشه به نظرم میرسه به 20 ثانیه در روز . اما این دفعه منظورم حرکت و کار کردن نیست .
شاید این حدیث رو شنیده باشین که حضرت رحمت (پیامبر اکرم(ص)) فرمودن که " از هیچ چیز به اندازه رفاه زدگی بر امتم بیشتر بیمناک نیستم". ماه رمضونی همه چیز رنگ و بویی دیگه ای میگیره از تبریک گفتن ماه رمضون و التماس دعا گفتن خانم ...... که عکسای بی حچابش رو میذاره تو صفحه شخصیش گرفته تا اون بنده خدایی که بعلت ضعف بنیه جسمانی (با قدی در حدود درخت و وزنی بالغ بر گوساله).
(به هر حال یکی از این دو تیم میزبان بوده)
اما اینا بازم قشنگن (ازشون انتظار بیشتری نداریم آخه ) ولی امروزه از رفاه طلبی و مستولی شدن روحیه تنبلی و دل خوش شدن به ظواهر اسلام. دیگه چندان تعجب نمی کنیم از دیدن ماشین شاسی بلند حاج آقاها . دیدن تسبیح عقیق و نگین دو سه کیلویی رو دست .
چقدر عادی شده گرفتن افطاری توی هتل ها و رستوران ها (قربة الی الله ) . عروسی های آن چنانی بچه مذهبیا (ظاهرا) توی هتل و مهریه های 1000 سکه ای .
اما این قشر مسلمون که از همون اوایل اسلام بودن و تا آخر هم هستن . اصلا اونا به ما چه ؟ من حرفم با تویه داداش من / خواهر محترمم تو دیگه چرا؟ بابا تویی که میدونی رهبرت تنهاست و از بس که هیشکی رو نداره به من و تویی که هنوز جوهر مدرک فارغ التحصلیه دبستانمون خشک نشده ، میگه افسر اونم از نوع جنگ نرمش ، یا اینکه آقا تو حسرت یه پیرمرد باشه تا این جو فتنه آلود منافق پرور رو روشن کنه و بیاد و بگه " این عمار ؟؟؟؟ "
. واقعا ما چیکار کردیم ؟ اگه درس و دانشگاه بهونه مونه ، چن تا اختراع یا دستاورد علمی داشتیم ؟ اگه داریم کار میکنیم ، واسه چن نفر نون دونی درست کردیم ؟ اصلا دست چن نفر رو گرفتیم بیاریم مسجد ؟ اصلا هنوز مومنیم نه ببخشید هنوز مسلمونیم ؟
ادامه حرفام باشه تا بعد...
گفتم که : الف ، گفت : دگر ؟ ، گفتم : هیچ
در خانه اگر کس است یک حرف بس است
بارها گفته ام و بار دگر می گویم : " کسی که بداند هر که خدا را یاد کند ، خدا همنشین اوست ، احتیاج به هیچ وعظی ندارد ، می داند چه باید بکند و چه باید نکند .
می داند که آنچه را که می داند باید انجام دهد و در آنچه که نمی داند ، باید احتیاط کند "
